Maand: november 2020

Ik vergat je niet te vergeten. Niks te beleven, vergeet ik je niet.

Elke dag schreeuwde je me tegemoet.

Nu niet meer.

Rotkat.

Het enige wat ik moet hebben is wc papier. Ik rijd naar het pompstation en parkeer mijn auto naast een pomp. Het is bijna middernacht en het is doodstil. Ik kijk door het raam naar binnen, daar staat een man. De man kijkt door het raam recht in mijn ogen.

De man draagt een te groot mondmasker en zijn ogen liggen iets diep. Hij beweegt niet, hij blijft me alleen aanstaren, ik staar terug. Ik twijfel of het slim is om zo terug te blijven staren maar het lukt niet mijn blik af te wenden.

Ik besluit uit de auto te stappen, hij zal zich dan wel afwenden, toch? Hij blijft me aankijken. Niets in zijn houding wijst erop dat hij zal bewegen. Het is bijna spookachtig hoe gefocust de man blijft. Ik stap weer in de auto en haast me weg.

Bij het volgende benzinepompstation stop ik weer, ik heb nog altijd geen toiletpapier. Ik loop het winkeltje in en schrik, dezelfde man staat daar. Het is hier drukker dus ik voel geen angst en onderzoek de man eens goed. Dan zie ik het, het is Max verstappen, levensgroot afgedrukt op een stuk karton. Ik reken mijn toiletpapier af en rijd naar huis, zachtjes grinnikend om mijn stommiteit.

‘Te lang niet gesproken’ een vrolijk berichtje op whatsapp. ‘Klopt! Hoe is het?’ Antwoord ik. Het gesprek duurt een zin of zes en dan nodigt hij me uit voor een kop thee. Ik ga akkoord en stap in de auto.

Twintig minuten later loop ik de geurige woonkamer in. We hebben een gedeelde liefde voor planten. Zijn dieffenbachia is compleet uit de kluiten gegroeid en er staat zoals altijd een verse bos lelies op vaas. ‘Ze doen het goed!’ Zeg ik waarna hij me een korte rondleiding langs zijn planten geeft.

Ik begrijp totaal niet waarom we elkaar zolang niet zagen. Buiten het feit dat hij teveel parfum draagt is er niks mis met hem. Eindelijk iemand met wie ik eindeloos over planten kan praten.

We kijken een film, maar het lukt niet echt. Hij blijft praten en me vragen stellen. Hij wil alles weten. Het overweldigt me. En dan, opeens, komt zijn gezicht heel dicht bij het mijne ‘ik heb een koortslip!’ Stamel ik waarna ik zijn natte tong in mijn nek voel. Ik spring van de bank en kijk hem verbouwereerd aan.

‘Vind je me niet leuk?’ Vraagt hij. Ineens herinner ik me waarom we elkaar zolang niet zagen. Hij heeft eerder geprobeerd de vriendschap te veranderen in een relatie. ‘Ik vind je superleuk! Maar niet op die manier’, antwoord ik en maak me klaar om te gaan.

We nemen afscheid met een veel te innige knuffel waarna ik naar mijn auto snel, daar realiseer ik me dat ik nu óók indringend naar zijn parfum ruik.

‘Het was goed om je te zien, ik had je gemist’. Ik had niets moeten zeggen over de koortslip, ik had duidelijker moeten vertellen dat ik het niet voel, waarom vind ik dat altijd zo moeilijk? ‘Het was ook goed om jou te zien’, ‘binnenkort weer?’. Ik durf niet te antwoorden dus antwoord alleen ‘slaap lekker’, maar ik hoop dat we elkaar te lang niet zullen spreken.

Hij komt dit jaar niet, Nederlands favoriete kindervriend zal dit jaar niet met een enorm welkom onthaald worden. Ik zal niet met de kinderen van mijn zus ergens op het Rokin of naast het marineterrein om ‘piet!’ roepen en me vervolgens misselijk eten aan pepernoten.

We hebben dit jaar géén pakjesavond, ik hoef geen gedicht te schrijven voor mijn grote broer of mijn moeder. Ik hoef ook niet met het schaamrood op mijn wangen een heel naar gedicht voor te lezen.

Waarschijnlijk zullen in warme woningen met haardvuren gezinnen genieten van het heerlijk avondje, maar ik, als kinderloze en partnerloze vrouw, ben dit jaar niet welkom. Corona maakt de sinterklaasviering onmogelijk voor mij.

En andere jaren houdt ik rekening met de Sint, ik doe het netjes als ieder ander. Ik koop pas pepernoten in November, verwelkom sinterklaas, vier pakjesavond en zwaai sinterklaas uit. Dan, vanaf 6 december heb ik de mogelijkheid tot het optuigen van een kerstboom.

Dit jaar is anders, door corona ben ik buiten dergelijke feestelijkheden geplaatst. Het is pijnlijk duidelijk, ik heb geen gezin dus ik hoor er niet bij. Maar als ik Sinterklaas toch niet mag uitzwaaien dit jaar, denk ik ‘fuck all, kerstboom in november!’.

Dus waar mijn medelanders nog een maand moeten wachten omdat ze nog 100 liedjes moeten zingen en 500 keer ‘Piet!’ moeten roepen zet ik het leven naar mijn hand en eet een kransje uit mijn boom. Een heel oud kransje, want verse kunnen we pas kopen als Sint, die voor mij toch niet komt, eindelijk vertrokken is

Vroeger begreep ik oud en nieuw niet, in mijn hoofd was het een groot feest waar de hele stad het verkrijgen van nieuwe auto’s vierde, autonieuw. Tegenwoordig vind ik het een minder leuke dag, de dag dat ik een nieuwe auto krijg.

Het klinkt vreemd, maar ik heb dus een lease auto. Elke vier jaar krijg ik een nieuwe. Een ware tijdreis om de auto uit te pakken. Het is toeval dat ik de afgelopen week drie belangrijke mensen uit mijn leven verloor. Een grote vlek op de vloer achterin, wat recentelijk afval, een routekaart van Duitsland en een printer herinneren me aan hen.

Flesjes deodorant, lege blikjes, opgerookte sigaretten. Allemaal resten van mijn leven met deze auto. Het is niet lastig deze items te verplaatsen, naar de vuilnisbak wel te verstaan.

Maar de onverstuurde ansichtkaarten van mijn ex-man aan zijn nieuwe vriendin, ze lijken hier alleen te liggen om mij door het slijk te halen. De laatste doos met spullen uit ons gezamenlijk huishouden heb ik nooit mijn nieuwe huis in kunnen brengen. Het moet nu toch.

En dan, wanneer de auto eindelijk schoon van haar verleden met mij is, en mijn huis voller met zaken die ik daar nooit had gewild, mag ik de auto naar de keuring brengen. Twee krassen en een buts in de bumper. De krassen was ik niet bij, de butst is van een straatsteen in Hoek van Holland.

Wil ik een rode of bronzen auto? Doe maar rood. Dank U wel. Gelukkig autonieuw, tijd om nieuwe herinneringen te maken.

Wat als ik altijd al begreep wie je was, maar ik nu pas begrijp wie je niet bent?

Een vriendschap begon zo vlot als het eindigde. Het waren een paar woorden die me leerden dat je bij me hoorde. Het waren een paar woorden die duidelijk maakten dat dat niet meer zo is.

De eindigheid van ons samenzijn stond al in de sterren geschreven voor het begon. Een onmogelijke vriendschap zonder bestaansrecht. Maar tegen beter weten in deden we het toch. We hadden elkaar nodig. Jij, vervallen in een zoektocht naar jezelf nadat je jezelf verlaten had, en ik, vervallen in een zoektocht naar mezelf nadat ik een ander verliet.

Verloren nachten op het strand met de meest bijzondere vriend die ik ooit had lieten me lachen. Ik was vergeten hoe vredig het donker kan zijn. Angst voor het leven liet me in duisternis, maar met jou waren de duistere nachten lichter dan ooit.

Toen je me een maand geleden vertelde dat je jezelf weer zou worden, wist ik al dat ik daar niet meer bij hoorde. Ik huilde voor ik de werkelijkheid accepteerde.

Toen je me een week geleden vertelde dat ik niet meer bij je hoorde had ik het al geaccepteerd. Een paar tranen, een stuiptrekking van een idiote hoop op een betere afloop. Ik wilde je niet horen maar ik wist het allang.

Je zult je onverkozen pad verder lopen tot het laatste van je dagen. En ik? Ik verkies het mijne. Lange slopende dagen en korte nachten zoals ik het leven altijd heb geleefd.

Met eindeloos begrip en respect wens ik je het beste, het liefste en het mooiste. In de lichten langs de straten zal ik af en toe je ogen bekijken. Dank je dat je me hielp mezelf terug te vinden. Ik hoop dat je de liefde en rust in jezelf kunt vinden die ik altijd al in je vond.

Ik was vergeten hoeveel ik van je hou, ik wist niet dat ik je miste tot ik me opnieuw liet verdwalen in je warme straten midden in de nacht. Meestal alleen, maar niet altijd. Hoe je lichtjes spelen met mijn ogen en je natte wegen glimmen in de nacht. Hoe je straatstenen mij dragen zoals ze mij altijd gedragen hebben. Ik heb je gemist, mijn mooi amsterdam.