Hij komt dit jaar niet, Nederlands favoriete kindervriend zal dit jaar niet met een enorm welkom onthaald worden. Ik zal niet met de kinderen van mijn zus ergens op het Rokin of naast het marineterrein om ‘piet!’ roepen en me vervolgens misselijk eten aan pepernoten.
We hebben dit jaar géén pakjesavond, ik hoef geen gedicht te schrijven voor mijn grote broer of mijn moeder. Ik hoef ook niet met het schaamrood op mijn wangen een heel naar gedicht voor te lezen.
Waarschijnlijk zullen in warme woningen met haardvuren gezinnen genieten van het heerlijk avondje, maar ik, als kinderloze en partnerloze vrouw, ben dit jaar niet welkom. Corona maakt de sinterklaasviering onmogelijk voor mij.
En andere jaren houdt ik rekening met de Sint, ik doe het netjes als ieder ander. Ik koop pas pepernoten in November, verwelkom sinterklaas, vier pakjesavond en zwaai sinterklaas uit. Dan, vanaf 6 december heb ik de mogelijkheid tot het optuigen van een kerstboom.
Dit jaar is anders, door corona ben ik buiten dergelijke feestelijkheden geplaatst. Het is pijnlijk duidelijk, ik heb geen gezin dus ik hoor er niet bij. Maar als ik Sinterklaas toch niet mag uitzwaaien dit jaar, denk ik ‘fuck all, kerstboom in november!’.
Dus waar mijn medelanders nog een maand moeten wachten omdat ze nog 100 liedjes moeten zingen en 500 keer ‘Piet!’ moeten roepen zet ik het leven naar mijn hand en eet een kransje uit mijn boom. Een heel oud kransje, want verse kunnen we pas kopen als Sint, die voor mij toch niet komt, eindelijk vertrokken is
