Ambivert, zo noemen ze het. Bijna iedereen is het. Er zijn slechts enkelingen die helemaal in-, of helemaal extravert zijn. Ik ben het ook, een ambivert.
In mijn hoofd voer ik lange gesprekken. In het echt voer ik ze niet. In het echt spring ik, dans ik. Als het niet goed is, dans ik als ik bij jou ben. Ik zing. Ik lach om de slechte grappen die je maakt. Ik hou van je. Ik wil je niet belasten. Ik heb nooit een probleem, jij hoeft het nooit op te lossen. Ik ben introvert.
Je denkt dat ik extravert ben, meer dan ieder ander die je kent. Ik vertel je wat ik voel. Ik vertel je waar ik geweest ben en wat ik daar deed. Ik vertel je dat je me geholpen hebt. Ik vertel je dat ik je dankbaar ben. Jij weet dat ik je alles vertel. Ik ben extravert.
Maar heb ik je verteld hoe verdrietig ik was? Hoe ik je nodig had maar je was er niet? Heb ik je verteld hoe eenzaam ik was? Heb ik je eigenlijk wel verteld dat ik je nodig had? Heb je me gezien? Ik danste alleen door de stille straten van Amsterdam. Er was niemand. Ik zong een lied. Heb je gezien hoe alleen ik was? Ik heb het je nooit verteld.
Weet je hoeveel ik van je hou? Misschien vind ik dat het voor zich spreekt maar weet je het wel? Ik ben ambivert. Ik weet dat ik het je niet verteld heb. Maar echt, ik hou van je.
