Vroeger begreep ik oud en nieuw niet, in mijn hoofd was het een groot feest waar de hele stad het verkrijgen van nieuwe auto’s vierde, autonieuw. Tegenwoordig vind ik het een minder leuke dag, de dag dat ik een nieuwe auto krijg.
Het klinkt vreemd, maar ik heb dus een lease auto. Elke vier jaar krijg ik een nieuwe. Een ware tijdreis om de auto uit te pakken. Het is toeval dat ik de afgelopen week drie belangrijke mensen uit mijn leven verloor. Een grote vlek op de vloer achterin, wat recentelijk afval, een routekaart van Duitsland en een printer herinneren me aan hen.
Flesjes deodorant, lege blikjes, opgerookte sigaretten. Allemaal resten van mijn leven met deze auto. Het is niet lastig deze items te verplaatsen, naar de vuilnisbak wel te verstaan.
Maar de onverstuurde ansichtkaarten van mijn ex-man aan zijn nieuwe vriendin, ze lijken hier alleen te liggen om mij door het slijk te halen. De laatste doos met spullen uit ons gezamenlijk huishouden heb ik nooit mijn nieuwe huis in kunnen brengen. Het moet nu toch.
En dan, wanneer de auto eindelijk schoon van haar verleden met mij is, en mijn huis voller met zaken die ik daar nooit had gewild, mag ik de auto naar de keuring brengen. Twee krassen en een buts in de bumper. De krassen was ik niet bij, de butst is van een straatsteen in Hoek van Holland.
Wil ik een rode of bronzen auto? Doe maar rood. Dank U wel. Gelukkig autonieuw, tijd om nieuwe herinneringen te maken.
