‘Hey! Wat leuk!’ Een goedlachse dame van in de 60 spreekt me aan op straat. ‘Hallo?’ Zeg ik. ‘Jij bent Lime, toch?’ ‘Ja?’ Verbijsterd sta ik met 6 keukenrollen onder mijn arm geklemd de vrouw met een schuin hoofd aan te kijken. ‘Ik ben de moeder van Mike!’ ‘Oh, eeh, hoi?’.
De vrouw begint druk te vertellen over haar treinreis van Brabant naar Amsterdam. Ze had voor de verandering geen vertraging gehad en zelfs de railcatering had eindelijk eens goede koffie. Omdat al haar kinderen naar Amsterdam waren verhuisd is ze hier regelmatig om op de kleinkinderen te passen. Bij Mike gaat ze niet zo vaak langs, maar ja… Dat is logisch. Het is fijn dat de bloemenzaken weer tulpen verkopen want die zijn altijd zo goed geprijsd. Thuis heeft ze bloeiende hyacinten staan waardoor het heerlijk is om thuis te komen. hopelijk geeft haar man ze voldoende water anders is het zo zonde als ze weer thuis komt.
Één van de twee verpakkingen keukenpapier glijdt langzaam onder mijn arm vandaan. onhandig probeer ik de verpakking terug onder mijn arm te drukken maar hij valt tóch. Als ik buk om het pak weer op te pikken vallen mijn sleutels uit mijn jaszak. De moeder van Mike blijft doorkletsen alsof er niets aan de hand is. Op provisorische wijze krijg ik uiteindelijk al mijn spullen weer onder mijn arm en in mijn zakken. ‘Ik moet die kant op, jij?’ Kut, denk ik, ik moet dezelfde kant op. Ik ben 50 meter van waar ik wezen moet. ‘Ik moet die kant op’ zeg ik terwijl ik recht de andere kant op wijs. ‘Jammer’ zegt ze. ‘Nou we zien elkaar vast snel weer!’ De vrouw loopt de straat waar mijn ouders wonen in. Ik blijf staan op de hoek waar we elkaar tegen het lijf liepen met zes keukenrollen onder mijn arm geklemd. Normaal koopt mijn vader slechts één pak, maar ze waren in de bonus dus wilde hij er twee.
Na een minuut of vijf denk ik dat ik de vrouw ver genoeg weg is en ik veilig 50 meter de straat in kan lopen. Ik vraag me af hoe het kan dat de moeder van Mike mij op straat herkent, meer dan dat vraag ik mij iets anders af; Who the fuck is Mike?
