Buiten is het donker, binnen ook. Een vrachtwagen rijdt langs het raam van de container waarin ik slaap. Ik wordt er wakker van. Onder mijn kussen zoek ik mijn telefoon om te kijken hoe laat het is. Zodra het licht van mijn telefoon aan gaat schrik ik. Een grote, harige, oranje spin zit naast me op het kussen. Nog voor ik hem goed heb kunnen bekijken springt hij mijn mond in en kruipt achter in mijn keel. Ik wil schreeuwen maar het harige lichaam van de spin dempt mijn stem.
Met twee handen in mijn mond probeer ik de spin uit mijn keel te verwijderen maar ik kan er niet bij. Met één hand kan ik net een poot te pakken krijgen. Mijn mond wordt kurkdroog omdat al mijn speeksel in de harige vacht van de spin verdwenen is. De spin worstelt om zichzelf dieper in mijn keel te nestelen, maar ik houd zijn poot stevig vast. Ik ben bang dat de poot loslaat van de rest van het spinnenlichaam wanneer ik probeer de spin zachtjes uit mijn keel te trekken. De spin begint te gillen als er iets beweging in komt. Ik wist niet dat spinnen konden gillen.
Voorzichtig neem ik een flinke teug adem. Nu de spin iets uit mijn keel is kan weer wat lucht krijgen. Ik wil de spin niet weer verder mijn keel inzuigen. Ik ben heel voorzichtig. De spin zuigt zich met napjes vast aan de achterkant van mijn tong en ik begin te kokhalzen. Deze beweging schrikt de spin af en hij laat plots los. Aan zijn poot lanceer ik hem keihard tegen de grond naast het bed. Ik hoor dat de spin breekt. Dit kan niet waar zijn, denk ik, ik moet dromen, toch? Met mijn telefoon schijn ik naast het bed op de grond en zie de spin nog net wegkruipen onder het bed. Er rijdt nog een vrachtwagen voorbij en ik besluit verder te slapen.
Om acht uur word ik weer wakker. Ik durf mijn bed niet uit. Ik weet niet meer wat echt was en wat niet. Ik ben alleen in de container. Ik ben de enige die het weten kan. Ik zal het nooit zeker weten, maar voor mijn eigen gemoedsrust, weet ik zeker dat ik droomde.
