Een vriendschap begon zo vlot als het eindigde. Het waren een paar woorden die me leerden dat je bij me hoorde. Het waren een paar woorden die duidelijk maakten dat dat niet meer zo is.
De eindigheid van ons samenzijn stond al in de sterren geschreven voor het begon. Een onmogelijke vriendschap zonder bestaansrecht. Maar tegen beter weten in deden we het toch. We hadden elkaar nodig. Jij, vervallen in een zoektocht naar jezelf nadat je jezelf verlaten had, en ik, vervallen in een zoektocht naar mezelf nadat ik een ander verliet.
Verloren nachten op het strand met de meest bijzondere vriend die ik ooit had lieten me lachen. Ik was vergeten hoe vredig het donker kan zijn. Angst voor het leven liet me in duisternis, maar met jou waren de duistere nachten lichter dan ooit.
Toen je me een maand geleden vertelde dat je jezelf weer zou worden, wist ik al dat ik daar niet meer bij hoorde. Ik huilde voor ik de werkelijkheid accepteerde.
Toen je me een week geleden vertelde dat ik niet meer bij je hoorde had ik het al geaccepteerd. Een paar tranen, een stuiptrekking van een idiote hoop op een betere afloop. Ik wilde je niet horen maar ik wist het allang.
Je zult je onverkozen pad verder lopen tot het laatste van je dagen. En ik? Ik verkies het mijne. Lange slopende dagen en korte nachten zoals ik het leven altijd heb geleefd.
Met eindeloos begrip en respect wens ik je het beste, het liefste en het mooiste. In de lichten langs de straten zal ik af en toe je ogen bekijken. Dank je dat je me hielp mezelf terug te vinden. Ik hoop dat je de liefde en rust in jezelf kunt vinden die ik altijd al in je vond.
